Muzyka

Muzyka stanowiła jedną z podstaw ruchu hippisowskiego. Stanowiła ona silniejsze spoiwo od ideologii. Muzyka w ruchu hipisowskim była jednym z najważniejszym elementów. To wtedy powstał swoisty metajęzyk będący połączeniem muzyki i treści zawartej w tekstach oraz niezwykłe poczucie braterstwa pomiędzy muzykami na scenie a publicznością.  Muzyka była bardzo ważnym środkiem przekazu, pozwalającym na głoszenie haseł miłości, pokoju i wolności. W 1967 powstała PSYCHODELA która odzwierciedlała nastroje dzieci-kwiatów
Obok nurtu rocka psychodelicznego, reprezentowanego przez szereg zespołów, większość wykonawców rockowych których muzyka nie był akceptowana przez połowę starszego społeczeństwa lub folkowych zbliżyła się stylistycznie do tego kierunku lub zaakcentowała swój związek z nowym nurtem przez choćby zapuszczenie włosów i styl ubierania.

Wykonawcy itp.

·         Jednymi z najbardziej reprezentatywnych zespołów epoki hippisów były Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service i Grateful Dead, których członkowie żyli w komunach. W Wielkiej Brytanii był to zespół Traffic

·         Płyta Jefferson Airplane Surrealistic Pillow z lutego 1967 stała się sztandarem nowego ruchu (utwór „White Rabbit” o białym króliku podróżującym po krainie LSD – zapożyczenie z Alicji w krainie czarów, czy „Somebody to Love”, preludium do wolnej miłości).

·         Następnie The Beatles wydało w czerwcu płytę Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band z piosenką „Lucy in the Sky with Diamonds”, która stała się nieoficjalnym hymnem hippisów (mającym być opisem podróży po LSD wśród mandarynkowych drzew pod marmoladowym nieboskłonem – według Johna Lennona, autora piosenki, tytuł, jak i tekst, inspirowane były słowami syna artysty, i jako takie nie miały żadnego związku z LSD)

·         W tym samym roku Scott McKenzie śpiewał, że kto przyjedzie do San Francisco, na pewno spotka ludzi z kwiatami we włosach i przeżyje lato miłości.

·         Z kolei Albert Hammond głosił, iż nigdy nie pada deszcz w południowej Kalifornii (Seems it Never Rains in Southern California). Miasto to rozsławiało mnóstwo piosenek zespołów, związanych z ruchem – wart przypomnienia jest tu również przebój grupy America o wymownym tytule: Everyone I Meet Is from California. Kalifornia, a szczególnie San Francisco, stały się mekką ruchu hippisów.

·         W piosence Country Joe McDonalda Sometimes-I-Feel-Like-I’m-Fixin'-to-Die Rag słyszymy manifest antywojenny, z powtarzającymi się słowami: What are we fightin’ for?. Podobną tematykę podejmuje słynny przebój grupy Buffalo Springfield For What’s It Worth; w wolnym tłumaczeniu na polski tytuł brzmi: Czy warto? – i to właśnie pytanie przyświeca treści słów piosenki, której tematem jest wojna, przemoc i chaos wielkomiejskiego życia.

·         Najważniejszymi wykonawcami z kręgu muzyki hippisowskiej byli: The Doors, The Animals, The Beatles, Bob Dylan, Van Morrison i Joan Baez.

·         Z kolei znaczny wpływ ruch hippisowski odcisnął na twórczości takich zespołów jak Led Zeppelin (swoiste epitafia hippisów: Going to California, Misty Mountain Hop) czy Uriah Heep.

·         Kwintesencją muzyki hippisowskiej była składanka Woodstock 69, będąca zapisem najlepszych występów na legendarnym festiwalu muzycznym w Woodstock w 1969 roku, trzy dni pokoju i muzyki.

Nieformalnie Woodstock Festival lub Woodstock – odbył się w dniach od 15 do 18 sierpnia 1969 na farmie M. Yasgura w Bethel koło Nowego Jorku. Jego hasłem było: Peace, Love and Happiness („pokój, miłość i szczęście”). Mimo tego, że festiwal nie był reklamowany w środkach masowego przekazu, a mimo to przyciągnął ponad 400 tys. ludzi. Ten zaplanowany na trzy dni festiwal okazał się jednym z największych zlotów młodzieżowych końca lat 60.  Jak wspominał Michael Lang, jeden z twórców Woodstocku, „w czasach wojny w Wietnamie, niepokojów społecznych i całkowitej obojętności rządu na nastroje Amerykanów, nagle pojawił się wielki pokojowy ruch, który nie pozwolił wyrwać sobie nadziei”. Magazyn „Rolling Stone” uznał festiwal za jedno z 50 wydarzeń, które zmieniły historię rock and rolla. Pomysłodawcami festiwalu Woodstock byli: Michael Lang, John Roberts, Joel Rosenman i Artie Kornfeld. Roberts oraz Rosenman finansowali projekt oraz umieścili reklamę w „The New York Times” i „The Wall Street Journal” jako „Challenge International, Ltd”, w której pisali, że: „Młodzi mężczyźni z nieograniczonym kapitałem poszukują interesujących, legalnych możliwości inwestycyjnych i propozycji biznesowych”.

Osobami, które się zgłosiły się do prowadzenia festiwalu, byli Artie Kornfeld oraz Micheal Lang, który miał doświadczenie jako promotor i zorganizował już ówcześnie największy festiwal na wschodnim wybrzeżu, Miami Pop Festival, gdzie szacunkowo wzięło udział 100 tysięcy osób. Początkowo planowali stworzyć studio nagrań w Woodstock, jednak w toku dyskusji postanowiono zorganizować festiwal, na którym wystąpiłoby kilku znanych artystów. Jedyną osobą, która zastanawiała się nad rezygnacją z projektu, był John Roberts. Ostatecznie postanowił dalej wspierać go finansowo. Pierwszym zespołem, który podpisał kontrakt, był Creedence Clearwater Revival. Uczynił to w kwietniu 1969 roku, zgadzając się zagrać za 10 tysięcy dolarów.

W festiwalu wzięło udział 33 artystów, w tym m.in. Jimi Hendrix oraz Janis Joplin

Bilety kosztowały 18 USD w przedsprzedaży i 24 USD w dniu koncertu (równowartość 114,60 USD i 152,80 USD z 2014 roku). Można było je kupić tylko w sklepach muzycznych w Nowym Jorku lub przez skrzynkę pocztową w Radio City Station Post Office znajdującą się w centrum Manhattanu. Około 186 tysięcy biletów zostało sprzedanych jako zaliczki, a organizatorzy spodziewali się, że na koncercie zjawi się około 200 tys. osób. Jednak w dniu koncertu zaskakująco duża liczba chętnych uczestników spowodowała, że organizatorzy ogłosili festiwal darmowym

W Polsce

- zespołem który się identyfikował z subkulturą hipisowską był zespół Osjan, z którego powstał zespół Maanam, a Olga Jackowska należąc do ruchu hippisowskiego przyjęła imię Kora
- 74 Grupa Biednych z Ustki - najbardziej znana grupa hipisowska w latach 60, którego
założycielem był J. Izdebski.

- Idee oraz odwołania do ruchu hippisowskiego można odnaleźć w tekstach Czerwonych Gitar („kwiaty we włosach potargał wiatr”),
- Maryli Rodowicz („za duże buty miał mały żołnierz”)

- Marka Jackowskiego („oprócz błękitnego nieba nic mi dzisiaj nie potrzeba”).
- nieoficjalnym hymnem stała się piosenka  Grosza nie mam. Zaczynająca się od słów: Ja o drogę się nie pytam, bo nieważny dla mnie czas.

- Poetą chętnie czytanym był Edward Stachura
- Przystanek Woodstock 

- Najbardziej znaną instytucją wyrosłą z tego nurtu jest Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy Jerzy Owsiak przyznaje, że należał do grupy mazowieckich hippisów, zapatrzonych na „swoich” amerykańskich „braci”, a jego Przystanek Woodstock wyrósł z legendy Woodstock 1969, która w nim wzrastała.